Postawy podczas liturgii
Postawy podczas liturgii
Jesteśmy
ciałem i duszą.
Nasza postawa pokazuje, co odczuwamy.
Nasz wygląd i zachowanie zewnętrzne pokazują, co myślimy i jak się czujemy.
Twój wygląd zewnętrzny, zachowanie, postawa ukazuje twoje wewnętrzne nastawienie!
Powinieneś wziąć to pod uwagę: przy chodzeniu, staniu, siedzeniu, przy klęczeniu, przyklękaniu, ukłonie, przy składaniu rąk !
A. Chodzenie
-nie "łazić" albo ociągać się czy marudzić - nie biegać lub śpieszyć się - powinieneś iść spokojnie i równym krokiem! Zwróć uwagę na odstęp przed tym, kto cię poprzedza! Trzymaj się prosto, bo chodzenie prosto jest cechą człowieka, któremu naprzeciw wychodzi Bóg.
B. Stanie
-nie chwiać się i nie ruszać
-nie stać krzywo (garbić się) i nie opierać się
-powinieneś stać cicho i prosto!
Kiedy zachowujesz postawę stojącą:
-od początku Mszy świętej aż do oracji włącznie
-od wersetu „Alleluja” przed Ewangelią aż do zakończenia Ewangelii
-podczas wyznania wiary i modlitwy powszechnej
-od wezwania kapłana "Módlcie się, aby moją i waszą ofiarę ...",
-podczas prefacji aż do "Święty, Święty..." włącznie
-począwszy od "Oto wielka tajemnica wiary" aż do "Baranku Boży" włącznie - podczas Modlitwy po Komunii św. oraz obrzędów zakończenia.
Stanie wyraża godność i radość dzieci Bożych oraz gotowość do służby i ofiary. "Jestem gotowy iść za Tobą, Panie, gdy Ty mnie wezwiesz".
C. Siedzenie
-nie garbić się
-nie oglądać się
-ręce powinny spoczywać na kolanach!
W którym momencie siadasz w liturgii?
-podczas czytań mszalnych, psalmu responsoryjnego i kazania (homilii) oraz ciszy po kazaniu
-podczas przygotowania darów ofiarnych (z wyjątkiem tych ministrantów, którzy podają ampułki)
-podczas rozdawania Komunii św. (z wyjątkiem tych, którzy podają patenę) i chwili ciszy po Komunii św.
-w czasie ogłoszeń parafialnych.
Siedzenie jest postawą spoczynku, gotowości słuchania i zastanawiania się.
D. Klęczenie
-Jeśli nie trzymasz nic w rękach, wówczas złóż je!
Kiedy klęczysz?
-podczas Modlitwy eucharystycznej,
-po śpiewie: "Święty ..."
-i na słowa: "Oto Baranek Boży... Panie, nie jestem godzien ..."
Klęczenie jest postawą czci, uwielbienia i adoracji
E. Skłon głowy
Skłaniam głowę:
-kiedy przynoszę coś kapłanowi, np. podczas przygotowania darów ofiarnych.
Skłon głowy jest znakiem szacunku i uprzejmości.
F. Skłon ciała
Przy tym pokłonie zginam głęboko głowę i ramiona. To również jest znak czci i uwielbienia. Jeśli w jakimś kościele nie jest przechowywany Najświętszy Sakrament (nie ma "wiecznej lampki"), wtedy skłaniam ciało przed głównym ołtarzem albo przed krzyżem.
G. Przyklęknięcie
Przyklękam zawsze na prawe kolano, dotykając nim posadzki. Przyklęknięcie jest najważniejszym znakiem czci i uwielbienia. Jest ono znakiem adoracji: uniżam się przed nieskończonym i niezmierzonym Bogiem i przed Jego Synem, Jezusem Chrystusem. Dlatego w kościele przyklękam tylko przed tabernakulum, gdzie przechowuje się Święte Hostie - Najświętszy Sakrament, w którym w szczególny sposób obecny jest Jezus Chrystus!
H. Złożenie rąk
Gdy jako ministrant nie niesiesz żadnego przedmiotu, albo gdy nie masz w ręku modlitewnika - śpiewnika, wtedy złóż swoje ręce. Ręce powinny być zawsze złożone na wysokości piersi i stale skierowane ku górze. Kiedy łączymy nasze ręce razem i składamy je do modlitwy, wtedy znaczy to: my gromadzimy się, zwracamy się do Boga, oddajemy Mu siebie samych!
Zapamiętaj:
Wszystko, co jako ministrant czynisz przy ołtarzu, winno być sprawowane w spokoju i dziać się bez pośpiechu. Twój spokój i opanowanie udziela się uczestnikom liturgii. Nabożeństwo liturgiczne nie może nigdy być gonitwą, bo jest ono uosobieniem piękna. Dlatego winno być sprawowane w spokoju i z wielkim dostojeństwem.
Materiał zaczerpnięto z "Przy ołtarzu Pana" Elmara Nubold, Wydanie piąte 2000.